Azərbaycan qəribə ölkədir. Pafosla danışıq pozitivlik kimi qəbul edilir, reallıqları danışmaq isə neqativlik. Qarabağı, sülh danışıqlarını qoyaq bir kənara, hansı günümüzə pozitiv danışmaq yaraşır? Hansı sahəyə əl atırsan, putdur, adamın əlində qalır. Qiymətlər uçur, maaşlar sürünür.

Danışıqlar mərhələsi artıq yerini yenidən silaha verib. Azərbaycanla Ermənistanın anlaşacağını çoxları gözləyirdi, sülh müqaviləsi olmasa da, çərçivə sazişinin imzalanacağı proqnozlaşdırılırdı. Reallıq bunların qısa zamanda baş verməyəcəyini deyirdi.

Siyasi bəyanat yalnız romantiklər üçün keçərlidir. İmzalı, möhürlü kağız isə hər kəs üçün. Əliqələmli diplomat, yoxsa əlisilahlı əsgər? Tarix göstərir ki, əlisilahlı məsələni həll edir, ən sonra əliqələmli imza atır. Ermənistan Baş naziri Nikol Paşinyan ətrafa müsbət enerji saçır, öpücük dağıdır.

Danışıqlara, masalara baxanda açıq şəkildə görürük ki, Ermənistan-Azərbaycan münasibətləri və Qarabağ problemi bir-birindən ayrılıb. Ona görə də biz də bu problemi ayrı-ayrılıqda təhlil etməliyik. Ermənistanla Azərbaycan arasında sülh müqaviləsinin imzalanması üçün müxtəlif ölkələr cəhd edir.

Heç kimə sirr deyil ki, Rusiya Cənubi Qafqaza arxa baxçası kimi baxır. Cənubi Qafqaza arxa baxçası kimi baxan ölkənin sülhməramlı adı altında fəaliyyət göstərən qoşunları Qarabağda bildiyi kimi davranır.

Qarabağda Azərbaycan tərəfinin hərbi əməliyyat həyata keçirməsi ehtimalı hər keçən gün daha da artır. Əməliyyat ehtimalını hardan görürük? Birincisi istər separatçı rejimin təxribatları, istərsə də Ermənistan tərəfinin mövqeyi bunu deməyə əsas verir. Azərbaycan tərəfinin də konkret olaraq

Siyasi gərginlik pik həddi keçəndə yerini hərbi gərginliyə verir. Qarabağda gərginliyin hər keçən gün daha da artdığını görürük. Bu gərginlik sosial sifarişdən daha çox Rusiyanın maraqlarına uyğun olaraq inkişaf edir desək yanılmarıq.